Umut Çocukları Derneği İlk Adım İstasyonu tabelası Bakırköy’de tek katlı binalardan ve ortak bir avlunun girişinde yer alıyor.
İçeriden tavuk ve horozların sesleri geliyor, siyah bir köpek sizi tanımıyorsa girişinize pek de izin vermiyor.
Burası saha çalışmalarıyla ulaştıkları sokakta yaşamak zorunda kalan insanlara barınma, meslek edinme süreci, geriye dönük eğitim, uyum ve entegrasyon imkanlarının sağlandığı bir yer. 18-24 yaş arası gençler kalıyor.
Yönetim Kurulu Başkanı Ferhat Şahin. O da sokakta yaşamak zorunda kalan çocuklardan biri.
Şahin ile kendi yaşamını, derneğin faaliyetlerini, sokakta yaşamak zorunda kalan ve çalıştırılan çocukları, madde bağımlılığını ve çözümleri konuştuk. Sokakta yaşamak zorunda kalan insanlar ve çalıştırılan çocuklar için yüzeysel olunmaması ve kurumların ortak çalışması gerektiğini belirten Şahin “Herkes bir gün sokakta yaşamak zorunda kalabilir” diyor. Söyledikleri arasında önemli bir ayrıntı var: “Son zamanlarda sık gündeme gelen ‘bonzai’ kullanılan mahalleler ‘rant’ bölgeleri. Tarlabaşı’nda olduğu gibi. Bir yere uyuşturucu giriyorsa o yer yarının rant yeridir.”
18 yıl sokakta yaşamak zorunda kalan İbrahim de Dernek’te kalan insanlardan. İbrahim sokaktaki yaşamı anlattı.
Evden çıkış
Ferhat Şahin’in ailesi Ağrı’dan Hereke’ye göç etmiş. İlkokula başladığı yıl babasının belediyedeki işinden atılmasıyla çalışmaya zorlandıklarını ve evde şiddetin başladığını anlattı:
“Babamın kavak ağacından yaptığı boya sandığını kaldıramıyordum henüz. Ağabeyimle boyacılığa başladık, çocuktuk, çok çalışmıyorduk. Aile ekonomisine tam anlamıyla katkıda bulunamamaktan evde, derslere çalışamadığım içinde okulda şiddet görüyordum.”
“Para kazanamadığımız zamanlar komşuların tandırında yatmaya başladık. Yakalayıp babama teslim ediliyorduk. Yedi yaşında İstanbul’a giden trene bindim. Evden uzaklaşmak istiyordum. Çok daha büyük şiddetlere yol aldığımın farkında değildim.”
Haberin devamı için: https://m.bianet.org/bianet/toplum/156894-yillarca-sokakta-yasadilar-simdi-ilk-adim-istasyonu-ndalar
